SA magulong mundo ng pulitika sa Pilipinas, kung saan ang mga alyansa ay parang buhangin sa isang bagyo, ang kamakailang pagbabalik-tanaw ni dating Pangulong Rodrigo Duterte tungkol kay Pangulong Ferdinand Marcos Jr, ay nag-iwan sa bansang naliligalig. Mula sa makamandag na mga paratang hanggang sa mga matatamis na papuri, ang salaysay ni Duterte sa katatapos na pagpupulong sa pagdadasal (prayer rally) sa Cebu City ay nagpinta ng isang matingkad na larawan ng Isang masangsang na pangpulitikang pagsasamantala.

Sa gitna ng nakahihilo na pagbabalintong na ito ay ang paibá-ibáng paninindigan ni Duterte sa Charter Change (Cha Cha). Ang kanyang pagbaliktad mula sa mahigpit na pagsalungat hanggang sa isang maligamgam na pagtanggap, ngunit depende sa pangako ni Marcos Jr. sa isang termino, ay nagpapakita ng walang katiyakan ng mga pangakong pampulitika. Ang panawagan ni Duterte para sa pagkakaisa sa ilalim ng tangkilik ng Cha Cha ay isang gumayuma na awit para sa isang bansang pagod na sa pagkakahati-hati, ngunit ang kanyang pakasakaling suporta ay nakabitin sa isang hibla, na sumasailalim sa mga kapritso ng kapangyarihan at personalidad.

Ang payo ni Duterte kay Marcos Jr. na maging maingat, baka sundan niya ang awtoritaryan na yapak ng kanyang ama, sa likod ng sariling panlalandi ni Duterte sa awtoritaryanismo. Ang kanyang mga nakatagong banta laban sa mga naglalakas-loob na hamunin ang kanyang mga patakaran, lalo na tungkol sa pagsisiyasat ng ICC sa kanyang digmaan sa droga, ay nagpinta ng isang nakagigimbal na larawan ng isang lider na ayaw managot sa kanyang mga nagawang pagkilos.

Ngunit marahil ang mas nakakaligalig ay ang panawagan ni Duterte sa mga Pilipino na ilagay ang kanilang pananampalataya sa Konstitusyon, kahit na ginagamit niya ito bilang isang sandata ng kaginhawahan. Ang kanyang paggigiit sa pagsunod sa mga probisyon nito, habang sabay na itinataguyod ang pagmamanipula nito upang umangkop sa kanyang pampulitikang layunin, ay nagpapahina sa mismong pundasyon ng demokratikong pamamahala.

Sa walang katiyakang sayaw na ito ng kapangyarihan at prinsipyo, ang pagiging kapritsoso ni Duterte ay sumisira sa tiwala ng mamamayang Pilipino. Ang kanyang pag-aalinlangan sa pagitan ng pagkondena at pagpupuri kay Marcos Jr. ay nagpapakita ng isang pinunong hindi nakatali sa paniniwala, na ginagabayan lamang ng palipat-lipat na hangin ng kapakinabangan. Ang ganitong oportunismo ay nagbubunga ng pangungutya at pagtatalo, na naghahasik ng mga binhi ng pagkakabaha-bahagi sa isang bansang nawawasak na.

Ngayon, higit kailanman, hinahangad ng sambayanang Pilipino ang katapatan at katatagan mula sa kanilang mga pinuno. Hinahangad nila ang isang mapag-isang pananaw na lumalampas sa hindi mahalagang pulitika at personal na paghihiganti. Hinihiling nila ang isang pangako sa higit na kabutihan, hindi nababahiran ng pansariling kapakinabangan o ambisyon.

Panahon na para umahon si Duterte sa mga walang kabuluhan na awayan sa larangan ng pulitika at yakapin ang balabal ng pamumuno nang may katapatan at pananalig. Dapat niyang pakinggan ang panawagan para sa pagkakaisa, isantabi ang kanyang mga personal na hinaing sa paglilingkod sa bayan. Dapat siyang manguna sa pamamagitan ng halimbawa, na nagpapakita ng matatag na dedikasyon sa mga prinsipyo ng demokrasya at panuntunan ng batas.

Habang lumalawak ang anino ng Cha Cha sa larangan ng pulitika ng Pilipinas, dapat na piliin ni Duterte ang pantas na landas. Dapat niyang iwasan ang pang-aakit ng makasariling kapakanan sa halip ng mga pangmatagalang halaga ng integridad at dangal. Dapat siyang manindigan nang matatag sa pagtatanggol sa Konstitusyon, hindi bilang kasangkapan sa pagmamanipula, kundi bilang isang tanglaw ng pag-asa para sa isang bansang nangangailangan ng patnubay.

Sa takipsilim ng kanyang karera sa pulitika, may pagkakataon si Duterte na mag-iwan ng pamana ng pagkakaisa at layunin. Hayaan siyang sakupin ang sandaling ito, hindi bilang isang politiko na naghahangad na mapanatili ang kanyang sariling kapangyarihan, kundi bilang isang pinunong nakatuon sa kapakanan ng sambayanang Pilipino at sa kinabukasan ng kanilang bayan. Ang oras para sa pagbabago ng isipan ay tapos na. Ang oras para sa katiyakan at katatagan ay ngayon na.