Sa mataong konkretong gubat ng Metro Manila, kung saan ang siksikan ng sasakyan ay kasingkaraniwan ng magayumang pagbigkas, isang kislap ng pag-asa ang lumitaw mula sa kaibuturan ng Philippine National Railways (PNR). Si Chairman Michael Ted Macapagal, isang mahiwagang tagatupad ng pangarap sa kanyang sariling karapatan, ay buong tapang na ipinahayag na ang mga araw ng nagsasalubong na trapiko ay malapit nang matapos.

Nagtipon sa prestihiyosong Rotary Club ng Makati, sa gitna ng mga sandelyer at mamahaling pinggan at baso ng New World Hotel, nagpahayag si Macapagal ng kanyang malamahikang anunsyo. Sa isang kaway ng kanyang mahiwagang kamay – idineklara niya na ang proyektong North-South Commuter Railway (NSCR), na may mabigat na presyo na P873.62 bilyon, ay malapit nang sumibad ng mga pasahero palayo sa mga problema ng trapiko.

“Mga mahal kong mga mahihiwagang miyembro ng Rotary Club,” pahayag ni Macapagal, “nasa bingit tayo ng isang rebolusyon sa transportasyon! Ang proyekto ng NSCR, sa ilalim ng pamamahala ng ating kagalang-galang na Kalihim Jaime Bautista, ay magpapalayas sa mga demonyo ng trapiko na sumasalot sa ating mabuting lungsod.”

Sa pag-uulit ng mga pangako ng dakilang tagatupad ng pangarap na si Pangulong Marcos, nangako si Macapagal na tutuparin ang propesiya ng paglutas sa palaisipan sa trapiko ng minsanan na. Ang konstruksyon, mula Clark hanggang Valenzuela, ay malapit nang matapos, at sa lalong madaling panahon ang mahiwagang tren ay mag-aalis ng mga pasahero mula Metro Manila hanggang Alabang at higit pa.

Ngunit teka, mahal na mga mambabasa, mayroon pa! Hindi pa nakuntento sa isang mahiwagang riles, isiniwalat ni Macapagal ang mga plano para sa Metro Manila Subway, isang kasama ng NSCR na sumisid sa ilalim ng mga lansangan ng lungsod, na magdadala ng mga pasahero sa bilis ng isang kidlat.

“Ang NSCR at ang Metro Manila Subway ay gagana nang magkasabay,” sigaw ni Macapagal, kumikinang ang kanyang mga mata sa pag-asa. “Sama-sama, sila ay maghahabi ng isang tapiserya ng transportasyon, na magpapalaya sa ating mga mamamayan mula sa mga mahigpit na problema ng trapiko!”

Isipin ninyo ito: isang armada (fleet) ng 60 na de-kuryenteng pangkat ng tren, kumikinang sa pangako ng kaligtasan at kaginhawahan, na sumibad sa kanayunan tulad ng mga mahiwagang mga karwahe mula sa isang alamat. Hindi na magtitiis sa pagod ang mga manlalakbay ng walong oras na biyahe; dahil, sa NSCR, ang biyahe mula Clark papuntang Calamba ay apat na oras lamang, na may mga paghinto sa daan upang maghakot ng mga pasahero sa kanilang mga destinasyon sa loob ng ilang minuto lamang.

Ngunit hindi doon nagtatapos ang pangitain ni Macapagal. Tulad ng isang tunay na dalubhasa ng misteryosong sining, siya ay nakatutok sa higit pang mga dakilang gawa ng mahika sa transportasyon. Ang North Long Haul, ang South Long Haul, ang Panay Railway, North Mindanao Railway, at San Mateo Railway – lahat ay kumikinang na mga kahang-hangang larawan sa abot-tanaw, naghihintay na maging katotohanan.

At narito, mula sa malalayong lupain ng Estados Unidos at Japan, ang mga makapangyarihang korporasyon ay nagsilabas, na nag-aalok ng kanilang ginto kapalit ng parte sa dakilang pakikipagsapalaran. Ang mga riles ng Mindanao at Bicol, na tinustusan ng mga mabait na higanteng ito, ay tatawid sa kanayunan, na nagdudugtong sa mga nayon at lungsod gamit ang mga sinulid na bakal.

Ngunit pakinggan ninyo ang aking mga salita, mahal na mga mambabasa, dahil hindi lahat ay kasing-dali sa kuwentong ito ng tagumpay sa transportasyon. Tulad ng anumang mahiwagang pang-akit, may mga panganib at paghamon na nakatago sa mga anino. Kakayanin ba ng mahika ng pangitain ni Macapagal ang mga pagsubok ng panahon? Oras lang ang magsasabi kung maging matagumpay ang mahiwagang orasyon ng mahika, ngunit sa ngayon, magsaya tayo sa pangako ng isang hinaharap kung saan ang mga nagsasalubong na trapiko ay isang malayong alaala, at ang paglalakbay pauwi ay kasing bilis at kagila-gilalas ng pagsakay sa Hogwarts Express.