SA teatro ng kahibangan sa pulitika, si Rep. Pantaleon Alvarez ay umakyat sa entablado na may isang pagtatanghal na napakasama, kamuhi-muhi, na nagbabanta na magdulot ng pagliliyab sa buong bansa. Ang kanyang panawagan para sa pag-atras ng suporta mula sa Pangulo na si Ferdinand Marcos Jr. sa ilalim ng pagkukunwari ng kapayapaan at kaayusan ay walang iba kundi sedisyo, isang patalim na nakatutok sa puso ng demokrasya.

Ang hibang na depensa ni Alvarez, na ang kanyang apela ay ginawa sa isang “mapayapa at maayos na paraan,” ay isang sampal sa alituntunin ng batas. Linawin natin: ang pagtataguyod para sa pag-abandona ng isang demokratikong inihalal na pinuno, lalo na ng mga nanumpa na protektahan ang estado, ay isang tahasang paglabag sa Revised Penal Code ng Pilipinas, na walang alinlangan na nagbabawal sa mga pagkilos ng sedisyon tulad nito.

Ang kanyang mahinang pagtatangka na pagtakpan ang kanyang kataksilan sa retorika ng konstitusyon ay katawa-tawa sa pinakamahusay at mapanlinlang sa pinakamasama. Ang probisyon ng konstitusyon na binanggit niya ay hindi nagbibigay ng lisensya upang mag-udyok ng rebelyon ngunit sa halip ay nag-uutos ito sa sandatahang lakas na protektahan ang estado laban sa panlabas at panloob na mga banta. Ito ay isang tungkulin na maisakatuparan sa loob ng mga hangganan ng batas, hindi isang blangkong tseke para sa insureksyon.

Ang pag-amin ni Alvarez ng pagiging “emosyonal” ay higit na naglantad sa kawalang-laman ng kanyang mga argumento. Ang mga emosyonal na pagsabog ay walang lugar sa mga banal na bulwagan ng pamamahala; ang mga ito ay ang kanlungan ng mga walang kakayahan at desperado. Ang paggamit ng emosyon ng isang tao bilang katwiran para sa sedisyo na pag-uugali ay hindi lamang kaduwagan kundi isang kataksilan sa tiwala ng publiko.

Ang kanyang pananakot sa isang umano’y napipintong digmaan laban sa Tsina ay parehong kasuklam-suklam. Bagama’t ang mga tensyon sa South China Sea ay talagang isang dahilan ng pag-aalala, nangangailangan ito ng maingat na diplomasya, hindi ang walang-ingat na pagtalikod sa pamumuno. Ang pagsambit ni Alvarez sa mga senaryo ng pagkagunaw ng mundo ay nagsisilbi lamang upang pumukaw ng pagkataranta at pagkakahati ng mga Pilipino, na direktang nagsusibo sa atin sa mga kamay ng ating mga kalaban.

Ngunit hindi doon nagtatapos ang kalokohan ni Alvarez. Ang kanyang walanghiyang pagtatangka na iwaksi ang sisi doon sa Malacañang para sa kanyang walang ingat na retorika ay nangangamoy ng kaduwagan. Ang sisihin ang iba para sa mga kahihinatnan ng mga aksyon ng isa ay ang tanda ng isang walang gulugod na demiyo, hindi karapat-dapat sa titulo ng isang estadista.

Ang malamig na pagtugon ng kanyang mga kasamahan sa kanyang sedisyon ay nakakapanghina din ng loob. Ang kanilang kabiguang hatulan nang walang pag-aalinlangan ang gayong mapanganib na pag-uugali ay nagsasalita ng malakas tungkol sa moral na pagkabangkarote ng ating pampulitikang uri. Ang sedisyon, ginawa man ng isang mambabatas o isang karaniwang tao, ay dapat matugunan ng buong puwersa ng batas, kundi tayo’y lalo pang mahulog sa kaguluhan at anarkiya.

Habang tayo ay nakatayo sa bangin ng kawalan ng katiyakan, nahaharap sa mga bantang kapwa dayuhan at lokal, ngayon higit kailanman, dapat tayong magkaisa bilang isang bansa, hindi hati-hati sa ating pasya na ipagtanggol ang ating demokrasya. Hindi natin maaaring pahintulutan ang maliliit na ambisyon ng mga demiyo na gutom sa kapangyarihan na maghahati sa atin. Dapat nating hawakan nang mahigpit ang mga prinsipyo ng katarungan, katotohanan, at tuntunin ng batas, kundi maliligaw tayo sa kadiliman ng paniniil.

Sa huli, huhusgahan tayo ng kasaysayan hindi sa ating pananalita, kundi sa mga aksyon na ating ginagawa. Pumili tayo ng maigi, sapagkat ang kapalaran ng ating bansa ay nakasalalay sa balanse.