SA tahimik na santuwaryo ng Masungi Georeserve, isang karumal-dumal na pagkilos ng pandarambong sa kapaligiran ang natuklasan. Tulad ng isang bagay na napunit mula sa mga pahina ng isang dystopian na katatakutang nobela, ang paghahayag na ang isang proyekto ng pamayanan ng hangin (wind farm) ay itinayo sa loob ng protektadong kanlungan na ito ay isang nakagigimbal na pagtataksil sa tiwala at isang pag-atake sa kalikasan mismo.

Isipin n’yo ito: malinis na kagubatan, puno ng buhay, ngayon ay nasirang tanawin ng matatayog na turbina ng hangin (wind turbine) na humahampas sa kalangitan. Ang Masungi Karst Conservation Area, na tahanan ng mahigit 400 uri ng sanghalamanan (flora) at sanghayupan (fauna), ay nasa ilalim na ngayon ng pagkubkob ng walang kabusugang industriyal na kasakiman.

Ang Masungi Georeserve Foundation, Inc. (MGFI), na pinagkatiwalaan ng sagradong tungkulin ng pangangasiwa, ay nalinlang sa mga lihim na galaw ng isang kumpanyang nakabase sa Singapore, ang Rizal Wind Energy Corp. (RWEC), na pag-aari ng Vena Energy.

Huwag na tayong magpaligoy-ligoy: ito ay isang kabalastugan, isang pinakalubhang pagtataksil. Ang Masungi Georeserve, na idineklara na isang mahigpit na reserba ng kalikasan at santuwaryo ng mga hayop mula noong 1993, ay sinadya upang maging balwarte ng pag-asa sa isang mundo na sinalanta ng pagkasira ng kapaligiran. Gayunpaman, ngayon ito ay tumatayo bilang isang mabangis na testamento sa walang humpay na pagmartsa ng industriyalisasyon, kahit na sa loob ng napakasagradong mga lawak.

Ang kapangahasan ng RWEC at Vena Energy na angkinin na mayroon silang mga kinakailangang pahintulot ay isang sampal sa mismong konsepto ng konserbasyon. Hindi ba nila naiintindihan ang bigat ng kanilang mga aksyon? Hindi ba nila naiintindihan ang hindi maibabalik na pinsalang idinudulot nila sa marupok na ecosystem na ito?

Himayin natin ito, sige nga? Una at pangunahin, ang pagtatayo ng isang pamayanan ng hangin (wind farm) sa loob ng Masungi Georeserve ay nagdudulot ng isang eksistensyal na banta sa napakaraming uri ng hayop na tinatawag itong tahanan ng santuwaryo. Ang Luzon tarictic hornbill at ang Luzon mottle-winged flying fox, parehong mga hayop na nanganganib, ngayon ay nahaharap sa posibilidad ng pagkaalis at pagkalipol sa kamay ng kasakiman ng korporasyon.

Ngunit hindi ito titigil doon. Ang napakalaking sukat ng proyektong ito, na sumasaklaw sa 500-1,000 ektarya, ay mangangailangan ng malawak na network ng kalsada at paglilinis ng kagubatan, na higit pang nagwawasak sa isang marupok na ecosystem. Ang pamunuan ng Masungi ay tama sa ginawang pagpatunog ng alarma – ito ay hindi lamang isang maling pag-unlad ng enerhiya; ito ay isang ginagawa nang sakuna sa kapaligiran.

At huwag nating kalimutan ang tahasang pagwawalang-bahala sa mga umiiral na regulasyon at mga kautusang pang-administratibo. Ang mga hakbang ng RWEC ay sumasalungat sa isang kautusan noong 1993 ng Department of Environment and Natural Resources (DENR) na nagbabawal sa industriya o komersyal na paggamit ng Masungi. Gayunpaman, narito tayo, sinasaksihan ang paglapastangan sa isang santuwaryo na itinuturing makasalanan ang mga naturang aktibidad.

Ang mga dahilan na inaalok ng RWEC at Vena Energy ay mahihinang pagtatangka upang bigyang-katwiran ang hindi makatarungan. Ang pag-aangkin na nakakuha ng iba’t ibang mga pahintulot at paglahok sa mga konsultasyon sa mga Katutubo ay hindi nagpapawalang-sala sa kanila. Binibigyang-diin lamang nito ang kanilang walang pakialam sa kabanalan ng kalikasan at mga karapatan ng mga lokal na komunidad.

Ngunit maging malinaw tayo: ito ay hindi lamang tungkol sa kasakiman o kawalan ng kakayahan ng isang kumpanya. Ito ay isang sistematikong kabiguan, isang sintomas ng isang lipunan na inuuna ang kita kaysa sa pangangalaga. Ang pagtulak ng gobyerno ng Pilipinas para sa pagpapaunlad ng enerhiya ng hangin ay maaaring may mabuting hangarin, ngunit hindi ito maaaring makamit na makapinsala naman sa ating likas na pamana.

Humihingi kami ng hustisya. Hinihiling namin ang pananagutan. Hinihiling namin ang agarang pagpapahinto sa pagtatayo ng pamayanan ng hangin sa loob ng Masungi Georeserve. At hinihiling namin ang isang buong pagsisiyasat ng mga angkop na awtoridad sa mga posibleng paglabag at pagkukulang na humantong sa amin sa puntong ito.

Ang Masungi Georeserve ay hindi lamang isang piraso ng lupa; ito ay isang simbolo ng pag-asa, isang testamento sa kung ano ang maaaring makamit natin kapag tayo ay nagtatrabaho nang naaayon sa kalikasan. Ang payagan ang pagkawasak nito ay isang pagtataksil sa lahat ng bagay na pinanghahawakan natin. Panahon na para manindigan at lumaban sa mga taong sisira sa ating planeta para sa kanilang sariling pakinabang. Ang mga nakataya ay napakataas, at ang oras para sa pagkilos ay ngayon.