SA engrandeng teatro ng pulitika sa Pilipinas, kung saan madalas na natatabunan ng intriga at iskandalo ang kapakanan ng publiko, ang pinakahuling pagsisiwalat sa mga nakapalibot kay Environment Secretary Antonia Yulo-Loyzaga ay nagbunsod sa bansa sa malaking kaguluhan ng katiwalian at salungatan ng interes. Ang mga ulat ay nagpinta ng isang nakapipinsalang larawan ng pagkakasalungat ni Yulo-Loyzaga sa isang sapot ng panlilinlang at pagsasamantala, na nagpapakita ng isang tahasang pagwawalang-bahala sa mga batas na kanyang sinumpaang paninindigan.

Ang mga paratang na ibinunyag ng kolumnistang si Jarius Bondoc sa isang pahayagan ay kakila-kilabot. Inakusahan si Yulo-Loyzaga na namumuno sa malawak na kaharian ng kanyang pamilya, ang Yulo King Ranch (YKR), na walang pakundangan na sumasalakay sa 40,000 ektarya ng kagubatan at ancestral domain sa Palawan. Ang gayong mapangahas na pangangamkam ng lupa ay isang sampal sa mukha ng Proclamation 1387, na inilabas ng walang iba kundi si dating Presidente Ferdinand Marcos Sr., yumaong ama ni Presidente Bong Bong Marcos, Jr.,na tahasang nagbabawal sa pagbebenta o pagsasamantala sa mga sagradong lupaing ito.

Ngunit hindi doon nagtatapos ang mga kasalanan ni Loyzaga. Ang nakasusugat na paratang ni Bondoc ay nagpapakita ng suleras ng panlilinlang at pagmamanipula, kung saan walang kahihiyang ginamit ni Yulo-Loyzaga ang kanyang impluwensya para isulong ang interes ng kanyang pamilya sa kapinsalaan ng pangangalaga sa kapaligiran. Paano natin ipagkakatiwala ang pangangasiwa ng ating likas na yaman sa isang tao na ang mismong pag-iral ay nalubog sa kontrobersya at tunggalian?

Ang kabigatan ng mga paglabag ni Yulo-Loyzaga ay hindi na mailalahad ng labis. Bilang tagapag-ingat ng Kagawaran ng Kapaligiran at Likas na Yaman, mayroon siyang napakalaking kapangyarihan upang hubugin ang kinabukasan ng ekolohikal na tanawin ng ating bansa. Gayunpaman, ang kanyang mga kamay ay nabahiran ng dugo ng ating mga kagubatan, ang kanyang budhi ay nagdudusa sa bigat ng walang sawang kasakiman ng kanyang pamilya.

Ang kamakailang panawagan para sa pagsisiyasat ng Senado, na pinangunahan ni Senador Raffy Tulfo, ay isang tanglaw ng pag-asa sa madilim na mga panahong ito. Ito ay isang malinaw na panawagan para sa katarungan, isang kahilingan para sa pananagutan sa harap ng walang kabuluhang kamalian. Walang laman ang mga protesta ni Loyzaga sa kanyang pagiging inosente sa harap ng dumaraming ebidensya at malakas na pagtutol ng mamamayan. Ang kanyang mahinang pagtatangka na ilihis ang sisi ay nagbibigay-diin lamang sa lalim ng kanyang kabuktutan.

Sa hukuman ng pampublikong opinyon, hindi maaaring magkaroon ng kalabuan. Ang patuloy na paghawak ni Loyzaga sa timon ng DENR ay isang pagsuway sa mga prinsipyo ng aninaw at katapatan. Ang kanyang panunungkulan ay nabahiran ng iskandalo, ang bawat desisyon niya ay nababalot sa masamang hinala. Dumating na ang oras para gawin niya ang marangal na bagay: ang magbitiw.

Ngunit huwag tayong tumigil doon. Hayaang ang pagbagsak ni Loyzaga ay magsilbing sigaw ng pagkakaisa para sa malinis at tapat na serbisyo publiko. Purgahin natin ang ating hanay ng mga taong magtataksil sa tiwala ng taumbayan para sa kanilang pansariling kapakanan. Panagutin natin ang ating mga pinuno sa pinakamataas na pamantayan ng etika, at huwag na nating muling pabayaan ang mapanlinlang na impluwensya ng salungatan ng interes.

Sa sukdulan ng iskandalog ito, may pagkakataon tayong humubog ng mas maliwanag na kinabukasan para sa ating bayan. Hawakan natin ito ng dalawang kamay, at huwag tayong mag-alinlangan sa ating paghahangad ng katarungan at katuwiran. Panahon na para sa pagbabago, at hindi tayo dapat manghina sa ating pagpupunyagi na linisin ang mga bulwagan ng kapangyarihan ng katiwalian at panlilinlang.