ANG mga kamakailang paghahayag tungkol sa mga panghihimasok sa mga sagradong bakuran ng reserbang likas na kalikasan ng Masungi ay hindi lamang isang paglabag sa mga batas pangkapaligiran kundi isang kasuklam-suklam na pagtataksil laban sa mismo Inang Kalikasan. Habang binabasa ko ang ulat, kumukulo ang aking dugo, nag-aapoy sa galit sa tahasang pagwawalang-bahala sa kabanalan ng ating likas na pamana.

Ang Masungi Georeserve Foundation Inc. (MGFI), na ipinagkatiwala ng pamahalaan upang pangalagaan ang ekolohikal na kayamanan, ay muling nagpaalarma, inilantad ang nagnaknak na sugat ng mga komersyal na panghihimasok sa loob ng protektadong kagubatan. Ang kapangahasan ng mga resort na ito—Erin’s Place, Lihim na Batis, at iba pa—na mag-angkin sa mga lupaing nabibilang sa flora at fauna ay isang kriminal na pagkakasala.

Ang higit na ikinagalit ko ay ang kawalang-pagpapahalaga at kawalan ng kakayahan na ipinapakita ng mga awtoridad. Sa kabila ng paulit-ulit na mga babala at pakiusap ng MGFI, ang Department of Environment and Natural Resources (DENR) ay nabigo nang husto sa tungkulin nitong ipatupad ang batas. Ang kanilang mahinang tugon, ang pagkilala lamang sa mga liham ng reklamo nang hindi gumagawa ng mapagpasyang aksyon, ay isang insulto sa mismong konsepto ng hustisya.

Ang tinatawag na cease and desist order na inilabas ng Calabarzon regional office ng DENR ay walang iba kundi mga walang saysay na pagkilos, dahil ang mga resort na ito ay patuloy na gumagana nang walang parusa. Ang higit na kakila-kilabot ay ang pag-endorso na natanggap ng Erin’s Place mula sa Protected Areas Management Board (PAMB), isang tahasang pagwawalang-bahala sa mga batas na nilalayong protektahan ang ating mga likas na kayamanan.

At ano naman ang tungkol sa mga walang prinsipyong establisyimento na ito? Ang kanilang katahimikan ay nagsasalita ng malakas. Hindi pinapansin ang mga mensahe at pagtatanong, sila ay natakot sa mga anino, umaasang maiwasan ang pananagutan para sa kanilang mga krimen laban sa kalikasan. Ngunit hayaan mo akong gawing malinaw ang isang bagay: walang makakatakas mula sa mahabang bisig ng hustisya.

Nananawagan ako sa mga nararapat na awtoridad na maglunsad ng masusing pagsisiyasat sa mga malalalang paglabag na ito. Ang bawat indibidwal at nilalang na kasabwat sa kalapastanganan na ito ay dapat managot sa buong saklaw ng batas. Nawa’y walang itatabing awa para sa mga nandambong at nanloob sa ating mahahalagang ekosistema para sa kanilang pansariling pakinabang.

Ngunit hindi ito nagtatapos doon. Dapat din nating tugunan ang mas malawak na suliranin ng deporestasyon at pagkasira ng kapaligiran na sumasalot sa Masungi at iba pang protektadong lugar. Pagtotroso, paggawa ng uling, pag-quarry—ito ay hindi lamang mga maliit na paglabag sa batas kundi mga gawaing ekolohikal na terorismo na nagbabanta sa mismong tela ng ating planeta.

Oras na para kumilos. Panahon na para sa hustisya. Panahon na para manindigan at ipagtanggol ang ating likas na pamana mula sa mga taong naghahangad na pagsamantalahan at sirain ito para sa salapi. Walang saysay ang mga parangal na natamo ng MGFI kung hahayaan nating lumaganap ang kasakiman at katiwalian sa ating kagubatan at kabundukan.

Hayaang ang Masungi ay maging isang sigaw ng pagkakaisa para sa pangkalikasang hustisya. Magkaisa tayong lahat, bilang mga tagapangalaga ng mundo, upang tiyakin na ang mga susunod na henerasyon ay magmamana ng isang daigdig na sagana sa buhay, hindi ang isang daigdig na napinsala ng kasakiman ng iilan.

Sa mga salita ni John Muir, isang Scottish-American naturalista, manunulat, talisik sa kapaligiran, “Ang pinakamalinaw na daan patungo sa sandaigdigan ay sa pamamagitan ng kagubatan.” Huwag nating hayaan na ang landas na iyon ay matakpan ng kadiliman ng katiwalian at kasakiman.

Ang oras para sa pagkilos ay ngayon na. Pakinggan natin ang tawag ng kalikasan bago maging huli ang lahat.