SA mga pasilyo ng kapangyarihan, kung saan umaalingawngaw ang mga debate na parang kulog, mayroong isang pigura ng tahimik na pagpapasiya—isang taong may pangitain, misyon, at hindi natitinag na pangako sa mga mithiin ng demokrasya. Ang kanyang pangalan ay Martin Romualdez, Speaker ng Kapulungan ng mga Kinatawan, at sa pagsisimula ng ikalawang regular na sesyon, inilalantad niya ang kanyang plano na palakasin ang mga tungkulin sa pangangasiwa ng mababang kamara.

Sa mga banal na bulwagan ng kapangyarihan, kung saan nakasalalay ang kapalaran ng mga bansa, nakatayo si Romualdez bilang isang tanglaw ng pag-asa, isang tagapag-alaga ng tiwala ng publiko. Sa matalim na pagtingin at matibay na kamay, ipinangako niyang itaguyod ang mga prinsipyo ng pananagutan, aninaw, at proteksyon ng pampublikong interes.

“Matapos nang maayos na pag-ganap ang ating mga tungkulin sa lehislatura,” ipinahayag ni Romualdez, “ang Kapulungan ay handang palakasin ang kanyang pangako sa tungkulin ng pagsusuri.” Ang kanyang mga salita ay umaalingawngaw tulad ng isang malinaw na tawag, na nagpapaharap sa mga puwersa ng katarungan upang maging mapanuri laban sa papalapit na mga anino ng katiwalian at kasalanan sa tungkulin.

Sa pamamagitan ng mahigpit na pangangasiwa, ipinangako ni Romualdez, ang Kamara ay aktibong makikibahagi sa pagsisiyasat sa mga kilos ng pamahalaan, pagtugon sa mga kawalan ng kakayahan, at pangangalaga sa integridad ng ating mga demokratikong institusyon. Sa bawat paghinga niya, ibinubuga niya ang pangako—na panagutin ang mga nasa kapangyarihan, ilawan ang pinakamadilim na sulok ng burokrasya, at itaguyod ang laban ng mga tao.

Ngunit hindi doon nagtatapos ang pangitain ni Romualdez. Hindi, itinatakda niya ang kanyang mga tingin sa tatlong pangunahing mga suliranin na humihingi ng pansin ng Kamara sa loob ng mga tungkulin ng pangangasiwa nito. Una sa mga ito ay ang salot ng patuloy na pagtaas na presyo, na namameste sa lupain na parang walang tigil na bagyo. Ipinahayag ni Romualdez ang pag-aalala sa lumalaking kaibahan sa presyo sa farmgate at presyo sa tindahan ng mga pangunahing kalakal, lalo na ang bigas. Ang kanyang mga salita ay tumatama sa damdamin ng mga masa, na nararamdaman ang bigat ng hirap sa ekonomiya na dumadagok sa kanila.

Sunod, ibinaling ni Romualdez ang kanyang tingin sa mga mahigpit na banta sa cybersecurity na tila mga multo sa didyital na kaharian. Sa pagkubkob ng mga ahensya ng gobyerno mula sa hindi nakikitang mga kalaban, ipinangako niya na patibayin ang ating mga depensa, magtatayo ng mga hadlang laban sa mga puwersa ng kaguluhan at pagkagambala na naglalayong pahinain ang kayo ng ating lipunan.

At sa wakas, hinarap ni Romualdez ang mga pinagtatalunang suliranin tungkol sa West Philippine Sea—isang larangan ng labanan ng heopulitikal na katalinghagan at pagtatalo sa teritoryo. Sa mga tensyon na kumukulo sa ilalim ng ibabaw, siya ay naglalayag sa mapanlinlang na karagatan ng internasyonal na diplomasya, na naghahangad na igiit ang soberanya ng ating bansa at ipagtanggol ang pagkabuo ng ating teritoryo laban sa lahat ng hahamon dito.

Sa tunawan ng pamamahala, kung saan ang kapalaran ng mga bansa ay nakasalalay sa balanse, si Romualdez ay nakatayo bilang isang mandirigma ng demokrasya-isang matatag na tagapag-alaga ng pampublikong tiwala. Ang kanyang pangitain para sa isang matatag na tungkulin sa pangangasiwa ay isang patunay sa kanyang hindi natitinag na pangako sa mga prinsipyo ng pananagutan, aninaw, at proteksyon ng pampublikong interes.

Habang nagbubukas ang ikalawang regular na sesyon, ang lahat ay nabaling kay Romualdez, na ang pamumuno ay nangangako na patnubayan ang barko ng estado sa magulong karagatan ng kawalang-katiyakan. Sa kanyang mga kamay nakasalalay ang kapalaran ng isang bansa, at sa bawat pagkilos na kanyang gagawin, siya ay humahakbang pasulong, hindi nababahala sa mga hamon na naghihintay sa hinaharap. Sapagkat sa bandang huli, hindi ang lakas ng ating mga institusyon ang tumutukoy sa atin, kundi ang katapatan ng mga namumuno sa kanila.