SA mga madilim na mga sulok ng kasakiman, tatlong dating tagapangalaga ng tiwala ng bayan ang nahatulan ngayon. Si Dennis Cunanan, Maria Rosalinda Lacsamana, at Marivic Jover, minsang pinagkatiwalaan ng banal na tungkulin na maglingkod sa mamamayan, ngayon ay nahaharap sa kahapdian ng mga parusa ng kanilang panlilinlang. Ang mga alingawngaw ng kanilang katiwalian ay naglalakbay sa mga pasilyo ng katarungan, nagpapahamak sa pagkakaisa ng ating demokrasya.

Ang kanilang kasalanan? Isang nakakadiring pagsasamantala sa kapangyarihan, na naglalagak ng milyon-milyon na dapat ay para sa ikauunlad ng lipunan papunta sa kaban ng panlilinlang. Noong 2007, sila ay sumayaw kasama ang demonyo, nag-orkestra ng isang mapang-akit na simponya ng pagnanakaw sa ilalim ng pangalan ng isang huwad na proyektong kabuhayan. Parang mga multo, sila ay nagsilakbay sa mga daanan ng burukrasya, humabi ng isang tugmang sapot ng panlilinlang na sumilo sa mga pag-asa ng mga inosente.

Ngunit ang katarungan, bagaman naantala, ay hindi natatanggihan. Ang Sandiganbayan, sa isang bihirang sandali ng kalinawan sa gitna ng mga anino, ay nagsalita. Ang kanilang hatol, isang madagundong na pagkondena sa katiwalian, ay naglalakbay sa mga talaan ng kasaysayan. Hanggang walong taon sa bilangguan para sa graft, at hanggang labingwalong taon at walong buwan para sa paglulustay (malversation) ng pondo ng bayan. Isang parusa na nararapat sa bigat ng kanilang mga kasalanan.

Ngunit huwag sana ito ang wakas ng ating kwento, sapagkat ang mga anino ng katiwalian ay nababanat sa malawak at malayo. Parang mga pangkuyapit ng kadiliman, sila’y naghahanap na mabighani ang mga hindi maingat, dungisan ang mga matuwid, at lasunin ang batis ng demokrasya. Nawa’y ito ay maging babala sa lahat ng mangahas na sumunod sa mga yapak ng mga ito: ang mahabang bisig ng batas ay mahahanap kayo, at ang katarungan ay mabilis at walang awa.

Sa mga nag-iisip pa lang na sumunod sa kanilang mga yapak, ako’y may isang mahigpit na babala: mag-ingat kayo, sapagkat ang mga bunga ng inyong mga gawaing ay kahila-hilakbot. Ang mga puwersa ng katarungan ay mapagbantay, ang kanilang mga mata ay tumatagos sa balabal ng panlilinlang, ang kanilang panata ay hindi magbabago. Walang isang sulok ng kadiliman ang mananatili sa dilim, walang isang lumalabag ng katiwalian ang makakatakas sa kanilang paningin.

Ngunit huwag tayong magdalamhati, sapagkat sa harap ng kadiliman, may isang tanglaw ng pag-asa. Magtulungan tayo sa likod ng salitang, “Ang pampublikong tanggapan ay isang pampublikong tiwala.” Hingin natin ang pananagutan mula sa mga may kapangyarihan, at manatiling matibay sa mga alituntunin ng aninaw at katapatan. Dahil tanging sa pamamagitan ng kolektibong pagbabantay at walang pag-aalinlangang determinasyon, mapapalayas natin ang mga anino ng katiwalian.

Sa lahat ng mga lingkod-bayan, aking inilalabas ang isang mataimting pakiusap: sundin ang batas, itaguyod ang kabanalan ng pampublikong tiwala, at hayaan ang iyong mga kilos ay patnubayan ng liwanag ng katarungan. Sapagkat sa wakas, hindi ang kadiliman ang nagtatakda sa atin, kundi ang tapang na humarap laban dito, nagkakaisa sa ating paghahangad ng isang mas magandang kinabukasan.