SA madilim na kailaliman ng tanghalan ng pulitika, kung saan ang pakikipagkamay ay nagtatakip ng mga punyal at ang mga ngiti ay nakatalukbong ng panunuya, dalawang pigura ang lumitaw, na tila nagtulay sa bangin ng pagtatalo. Sina Senate President Juan Miguel Zubiri at Speaker Ferdinand Martin Romualdez, sa gitna ng anino ni Pangulong Marcos Jr., ay nagkamayan sa sentenaryong pagdiriwang ng kaarawan ni Juan Ponce Enrile. Ah, ang kadakilaan ng simbolismo! Ang balatkayo ng pagkakaisa ay itinayo sa mga natibag na tiwala ng isang bansa, na naguho sa ilalim ng bigat ng walang humpay na poot.

Si Romualdez, na pinupuri dahil sa kanyang hindi natitinag na katapatan sa kanyang pinsan, si Pangulong Ferdinan Romualdez Marcos Jr., ay buong tapang na naglakbay sa isang mapaghamong landas, matapang na humaharap sa walang humpay na pagpuna nang may matatag na determinasyon. Ang kanyang katapatan, na pinahahalagahan ng marami, ay nagniningning bilang isang patunay ng kanyang pagmamalasakit, na nagtatakwil sa personal na pakinabang upang magampanan ang dedikasyon sa tungkulin at paglilingkod sa bansa, sa kabila ng mga kumplikasyon na nakapaligid sa kanila.

Ngunit sa gitna ng balatkayong pagkakasundo na ito, ang namumuo’t nagtutubong mga sugat ng alitan sa pulitika ay tumatangging maghilom. Umuugong sa mga banal na bulwagan ng Kongreso ang mga alingawngaw ng mga pasalitang sagupaan, na lumulunod sa mga panandaliang mga bulongan ng pakikipagkaibigan. Ang Senado at ang Kapulungan ng mga Kinatawan, napupulupot sa isang sapot ng mga pagkamakaako at tunggalian sa kapangyarihan, ay nagpapatuloy sa kanilang walang humpay na berbal na tunggalian hinggil sa sagradong teksto ng 1987 Konstitusyon.

Si Zubiri, ang tinig ng katwiran sa gitna ng kaguluhan, ay nakikiusap sa kanyang mga katapat sa Senado na itigil ang kanilang walang humpay na pag-atake, humihimok siya ng tigil-putukan sa digmaan ng mga salita. Gayunpaman, ang kanyang mga pagsusumamo ay nahuhulog sa mga nagbingi-bingihang taenga, napapalunod sa ingay ng partisanong retorika. Ang House, pinasigla ng kanilang pinagpipitagang tagumpay, ay naglunsad ng mga akusasyon, nagtapon ng duda sa integridad ng kanilang mga kaanib sa senado.

At sa gitna ng kaguluhang ito, umusbong si Senadora Imee Marcos, isang pigurang nababalot ng kontrobersya at paghamak. Ang kanyang mga argumento, na mahina at walang laman, ay gumuho sa ilalim ng bigat ng pagsisiyasat. Ang kanyang mga pamamaraan, isang testamento sa kailaliman ng pampulitikang pagsasamantala, ay lubos na kabaliktaran sa mga maayos na prinsipyo ng estadismo at pamumuno. Panahon na para makinig siya sa tawag ng katwiran, talikuran ang tanikala ng makasariling na paghihiganti para sa higit na ikabubuti ng sambayanang Pilipino.

Sa naglalabanang mga pulitiko, sinasabi ko ito: tama na! Itabi ang inyong mga armas ng retorika at yakapin ang tungkulin ng tunay na pamumuno. Ang inyong maliliit na alitan ay nagsisilbi lamang upang pahinain ang mismong pundasyon ng demokrasya kung saan itinayo ang bansang ito. Sa halip na mag-away-away na parang mga bata, gamitin ang inyong mga lakas tungo sa makabuluhang pakikipag-usap at nakabubuting pakikipagtulungan.

Para sa ikabubuti ng mga Pilipinong inyong pinaglilingkuran, bitawan ninyo ang inyong kaakuhan at yakapin ang diwa ng pagbibigayan. Hanapin ang pinagsasaluhang lupain sa gitna ng dagat ng alitan, dahil tanging sa pamamagitan ng pagkakaisa lamang tayo makaka-asa na malalampasan natin ang mapanganib na karagatan ng kaguluhan sa pulitika. Ang panahon para sa pagiging estadista ay ngayon, bago ang diwa ng ating lipunan ay masira na nang tuluyan, na mag-iiwan lamang ng walang iba kundi kaguluhan at kawalan ng pag-asa.

Hayaan na ito ang gigising sa mga multo ng ating nakaraan, na naglalagi sa mga pasilyo ng kapangyarihan dulot ng kanilang walang sawang pagka-uhaw sa pananaig. Umangat sa itaas ng mababaw na alitan sa mga nagdaan nang panahon at gumawa ng bagong pasulong na landas, na ginagabayan ng liwanag ng katwiran at nang pangako ng isang mas maaliwalas na bukas. Ang kapalaran ng ating bansa ay nakabitin sa isang balanse, na nabibingit sa pagkalimot. Panahon na upang pumili: maaalala ba kayo bilang mga tagapagligtas o arkitekto ng ating kalaglagan? Ang pagpili ay nasa inyo, ngunit pumili nang matalino, dahil ang poot ng kasaysayan ay walang sinumang pinapatawad sa walang-awa nitong titig.